Vroeger maakten je ouders zich zorgen om jou.
Nu zijn de rollen omgekeerd.
Je gunt je ouders het beste, en vooral een onbezorgd pensioen.
Je ouders hebben altijd goed voor je gezorgd
en daar wil je nu graag wat voor terugdoen.
Zij zeggen dat het allemaal nog prima gaat.
Jij vraagt je echter af of dat wel echt zo is.
Je zit in de drukste fase van je leven.
Daarom schakel je zelf al externe hulp in.
Liefst zou je regelmatig langs gaan,
maar dat is simpelweg niet mogelijk.
Je persoonlijke omstandigheden laten dat niet altijd toe.
Je gezin verlangt naar je aandacht.
Je job slorpt veel tijd op.
Je woont ver weg.
Je hebt je eigen problemen.
Je raakt soms hopeloos gefrustreerd
door de schijnbare onwil van je ouders.
Toch wil je je ouders graag ondersteunen.
Hoe mooi zou het zijn,
indien iemand met kennis van zaken
de zorg voor je ouders deels uit handen kon nemen?
Jij hoeft niet in discussie te gaan.
Je ouders houden zeggenschap.
Op basis van mijn ervaring en expertise
stel ik verschillende opties voor
waarbij iedereen zich goed voelt, rekening houdend met:
- lichamelijke kwaaltjes
- geheugenproblemen
- een (chronishe) ziekte
- een (ernstige) beperking
Hoe pak ik dat aan?
- Altijd met respect voor de wensen van je ouders.
Ik ben de gps, zij zitten aan het stuur. - Zonder als een pletwals door hun leven te razen.
Met tact kaart ik ook lastige kwesties aan. - In overleg met jou, je broers en/of zussen.
Als bemiddelaar tussen jullie, mocht dat nodig zijn.
Dat was me nooit alleen gelukt en al zeker niet op zo’n gestructureerde manier.
Een jaar na onze verhuis, bleek papa niet meer terug naar huis te kunnen. Als enige dochter ontbrak het me aan energie om zijn appartement leeg te maken. Zelfs met de inzet van mijn gans gezin zou het weken vergen.
Marleen hield rekening met mijn wensen, maar evenzeer met de afwezige – mijn papa – waar het eigenlijk om ging. Op enkele dagen tijd was de klus geklaard. Ik was tegelijkertijd wijsheid rijker over de stap naar een WZC én ik vond bij Marleen empathie en een luisterend oor.
Zelf ben ik niet zo gehecht aan dingen, wel aan de herinneringen die ook voor mij verbonden zijn met het laatste stukje ouderlijke thuis. Een tevreden mens dus.
Ann Verreth
Algemeen Directeur, Odisee Hogeschool